Eerste voorstelling was 28 oktober 2011, gevolgd door een tournee tot half april 2012. Daarna incidenteel, bijvoorbeeld 24 februari 2013 jubileumvoorstelling in het Werftheater te Utrecht. 2014-2015 tweede tournee, onder de naam De Getergde Mannen.
Inlichtingen en boekingen: De Zee Theaterproducties
[Speellijst en verdere informatie]
Video van het lied Haver of gort:
Download van deze site
Bekijk op de site van Vimeo
Video van het lied Kindje kom bij die kraker uit bed:
Download van deze site
Bekijk op de site van Vimeo
Recensie door Sietse de Vries in de Leeuwarder Courant van 3 oktober 2014 (PDF)
Professionals in nostalgische kleinkunstavond
‘Geef ons een plek waar we worden gekoesterd’ luidt het refrein van de toegift. En dat is wat Martin van Dijk, Rob van de Meeberg en Evert de Vries dan ook net hebben gegeven met hun programma. Met kleinkunstliederen en grappen die erin hakken, eren de drie oude kleinkunstrotten de revue van weleer.
Deze keer bestormen geen stand-uppers op sneakers het podium van Klein Bellevue, maar maken drie grijze zestigers in pak, das en opgeblonken schoenen hun opwachting. In de zaal zetelen nette duiven op leeftijd, feestelijk opgekleed voor een avondje uit. Twee lage hanglampen verlichten een vleugel die tevens als bar dienst doet. Klassieke theaterspots lichten het achterdoek traditioneel rood uit. En tussen deze oude gordijnen in hangt een grote op Toulouse-Lautrec geïnspireerde schildering. De heren zeggen elkaar per ongeluk te treffen in een troosteloos dorpscafé in Geurlo, maar het zou evengoed een Parijs artiestencafé uit lang vervlogen tijden kunnen zijn. Het enige wat er eigenlijk nog aan ontbreekt is een enorme dikke rookwalm.
In deze bohemienne kroegsfeer zingen de drie mannen een scala aan Nederlandse kleinkunstliederen. Alle grote namen komen aan bod. Al verrassen de kleinkunstmeesters vooral met hun minder bekende juweeltjes zoals het ontroerende ‘De weemoed van de Wester’ uit de musical ‘Oh, Johnny’ en het grappige ‘Kindje kom bij die kraker uit bed’ van Jaap van de Merwe. De goed op elkaar ingespeelde stemmen vlechten probleemloos samen in eenvoudige, maar mooie harmonieën. Zonder pretentie en met veel enthousiasme laten de heren horen dat ze hun ambacht beheersen. We hebben hier duidelijk te maken met drie door de wol geverfde rotten uit het kleinkunstcircuit.
Woordgrappen en absurde dialogen in de stijl van Wim Kan en Hans Dorrestijn lijmen de liedjes aan elkaar. De theaterdieren kruipen hiervoor in steeds wisselende rollen en zetten elkaar en het publiek herhaaldelijk op het verkeerde been. Ondertussen wachten de drie mannen net als in ‘Wachten op Godot’ op een onbekende gast. ‘Zullen we gaan?’ vragen ze elkaar letterlijk, maar ze blijven. Zoals bij Beckett is tijd en de beleving ervan ook hier een thema. Veel van de sketches en liederen verhalen over verloren jaren, over wachten op je geliefde ‘‘Madeleine’, over de relativiteit van tijd en over (bewust) vergeten. Deze mijmeringen maken het nostalgische gevoel van de avond compleet.
Momenteel staat dit staaltje kleinkunstambacht alleen nog maar in kleine zaaltjes geprogrammeerd, maar dit verdient grotere podia en meer publiek. Dat kunnen deze professionals makkelijk aan. Op naar DeLaMar, dé revuetempel van weleer!
Joke Beeckmans